Terugblik op de Kollekasteelfeesten en de tentoonstelling.

De tentoonstelling waar ik toch wel lang naar uitgekeken had was in een zucht voorbij. Ik was er met een bang hartje aan begonnen, want ik had geen idee hoe de bezoekers zouden reageren. Uiteindelijk heb ik heel veel positieve reacties gekregen.

Het was de combinatie van de opgehangen quilts en de uitgestalde prints die aantrekkelijk bleek te zijn. Ik had de drie ruimtes ingedeeld in een rode zaal, een blauwe zaal en een groene zaal. Dit werd door de mensen van de organisatie gewaardeerd omdat het een zekere rust uitstraalde.

Thuis had ik reeds mijn quilts klaargelegd en verdeeld in deze kleuren.
Het ophangen van de quilts ging daardoor vlot, maar toch zijn echtgenoot en ik er twee dagen mee in de weer geweest.

Dit  is een blik op de rode zaal:

De blauwe zaal vond ik zelf de meest rustgevende:
Mijn cyanotypie prints stonden goed naast de hoofdzakelijk blauwe quilts.

In de groene zaal heb ik gelliprint demonstraties gegeven:
Zoals steeds hadden de meeste toeschouwers nog nooit van deze techniek gehoord.

Door het raam van de groene zaal had ik een mooi zicht op het feestgewoel rond het kasteel:

Af en toe kwamen mensen bij mij tussen de quilts eventjes de rust opzoeken, maar op sommige momenten was het ook daar druk en was zelfs echtgenootje aan het gelliprinten.
Een iets oudere dame heeft minstens twee uur op mijn tentoonstelling rondgelopen, ging af e toe eens zitten, om dan opnieuw alles grondig te bestuderen en dan uiteindelijk stilletjes te komen zeggen dat ze er zo van genoten had. 
Dit en nog veel meer vriendelijke en positieve reacties hebben mijn zelfvertrouwen deugd gedaan.

Een grote dankjewel aan de inrichters van de Kollefeesten, vooral Luc en Leona, alsook aan mijn lieve echtgenoot die alle quilts opgehangen heeft en heel veel heeft geholpen.